Бо бачаҳо. Чанд шеър аз Шоири халқии Тоҷикистон Гулназар Келдӣ
БА ЧӢ МОНАД СИТОРА?
Ба чӣ монад ситора?
Ба гулхану шарора:
Ба қандили фурўзон,
Дар баландии осмон.
Ба гулҳои шукуфон,
Дар фасли навбаҳорон;
Ба ширмоҳии зебо,
Миёни мавҷи дарё.
Ба чашми гурбаи мо
Дар торикии шабҳо.
Ба чӣ монад ситора?
Мапурс аз ман дубора!
Монанд ба ситора,
Бошад танҳо ситора!
ГУНҶИШКИ НАҚҚОШ
Рўйи саҳро пур аз барф,
Чун коғаз рўйи саҳро.
Дар он бихоҳад кашад,
Гунҷишкак расми худро.
Меравад ба он тараф,
Меравад ба ин тараф.
Ғайр аз нақши поҳояш,
Чизе наояд ба каф.
Зиқ мешавад гунҷишкак:
«Чӣ сон кашам сарамро?
Чӣ сон кашам чашмамро?
Чӣ сон кашам парамро?»
Аз баландӣ механдад,
Офтобаки зарнисор:
– Ҳаминаш ҳам кифоя,
Ба ту, наққоши навкор!
ДАРЁИ КЎЧА
Кўча мисоли дарё
Шому саҳар равон аст,
Мавҷе, ки мехурўшад.
Аз мавҷи одамон аст.
Дарё равад ба саҳро,
Аз пайи гулфишонӣ.
Дарёи кўча бошад,
Дарёи зиндагонӣ.
Гар обро надонӣ,
Гардӣ ту ғарқи дарё,
Дарёи кўчаҳо низ,
Касро барад ба ҳар ҷо.
Вақте ки мавҷи шўхи
Дарёи кўча ҳастӣ.
Фаҳмида бошу ҳушёр,
Ҳаргиз марав ба пастӣ.
Ту бо дарёи кўча,
Равӣ ба кўйи умед.
Роҳи ту роҳи бахт аст,
Рўят – ба сўйи хуршед.
Дарёи кўча пок аст,
Дарёи кўча – мардум.
Дониста по гузорӣ,
Худро намекунӣ гум.
ТАРОНАИ МЕҲРӢ
Дар гирди Замин,
Мегардад Моҳтоб.
Замин мегардад,
Дар гирди Офтоб.
Офтоб мегардад,
Дар гирди сараш.
Меҳрӣ мегардад,
Гирди модараш.
ҲАРФҲО
Ҳарфе, ки мо мехонем,
Ҳарфе, ки мо медонем.
Ҳамеша орад ба ёд,
Манзарае аз ҳаёт:
Ҳарфи О мисли кулча,
Ҳарфи Б мисли дўлча.
Ҳарфи С чун дастпона,
Ҳарфи Ш мисли шона.
Ҳарфи В ранги айнак,
Ҳарфи Ж чун тортанак.
Агар ҳарфҳоро донем,
Ҳама дунёро донем.
Ин шеърҳо аз китоби “Тазкираи адабиёти бачаҳо”, ки соли 2015 чоп шудааст, иқтибос шуд.
Бачаҳои азиз метавонанд ин китобро дар шакли комил дар толори хониши адабиёти кӯдакон ва наврасон мутолиа кунанд.
Таҳияи Зарина Зиёвуддинова, мутахассиси шуъбаи адабиёти кӯдакон ва наврасон.