Ифтихори мо зи Истиқлоли мост…
«Истиқлолият мазҳари ормонҳои таърихӣ,шиносномаи байналмилалӣ, замонати ҳастии воқеӣ ва бошарофати миллат аст»
Эмомалӣ Раҳмон
Сарзамини хуршедӣ ва кўҳанбунёди Тоҷикистон ҷашн дорад. Ҷашни худогоҳӣ, худшиносӣ, ҳамдилию ҳамнавоӣ! Ҷашни Истиқлолият! Сарзамини хуршедӣ боз дар оғўши хуршед аст ва нури Истиқлол ба сарзамини нозанину баҳороғўши мо партавафшон аст! Фазои кишвари озод аз оҳангу фурўғи озодӣ ва навои иқболу хештаншиносӣ саршор аст. Садои таблу дафу чангу нишот бо пайғоми рўшноиву иршод ва ҷашни пуршукўҳу тақдирсоз мужда аз беҳтарин неъмат аст, ки онро ном Истиқлол аст! Шоири нозукбаён Давлат Сафар шуру шару туғёни қалби моро хеле хуб ба қалам додааст:
Мо ба он рӯз расидем, ки Истиқлол аст,
Мо ҳамон манзара дидем, ки Истиқлол аст.
Дар нафас ғулғула кардем фараҳмандиро,
Чун дили хеш тапидем, ки Истиқлол аст.
Таърих гувоҳ аст, ки миллати тоҷик ҳамчун як миллати давлатдору тамаддунофар дар давраҳои гуногуни мавҷудияташ рўҳи истиқлолхоҳӣ дошт ва ба тохтутози аҷнабиён ва носозгориҳои бешумори замон, ваҳдату арзишҳояшро ҳифз мекард ва онро ба наслҳои баъдӣ ба мерос гузошт. Имрӯз мо давлати миллӣ – тифли ормонҳои ниёгонро дорем. Шукр аз давлати соҳибистиқлолу озод, ки меваҳои шаҳдбораш насибамон гашт. Истиқлол дар замири мо нахли умеду бовариро ба ояндаи рўшану пурфайзи диёр сабз кард. Инак, Истиқлоли мо 30-сола шуд. Он мисоли дарахтест, ки аз тўфонҳои сиёсиву иҷтимоии даҳаи аввали умри худ солим бурун омад. Акнун тануманду устувор аст ва рўз то рўз қавитару бузургтар мешавад. Имрўз мардуми Тоҷикистони озоду обод ифтихор доранд, ки 30-сол муқаддам нахустин хишти пойдевори Истиқлоли воқеӣ ва давлатдории миллии худро ниҳод, соҳиби рамзҳои давлатӣ – Парчами миллӣ, Нишон ва Суруди миллӣ гардид. Истиқлол имкон фароҳам овард, то тоҷикон офарандаи тақдир ва сарнавишти хеш бошанд. Истиқлол қомати баланди миллати соҳибмаърифату соҳибтамаддуни тоҷикро аз нав дар манзари оламиён росту устувор намуд. Ошёни баланди мардуми тоҷикро дар байни аҳли башар маъруфу шуҳратёр кард. Орзуву омоли мардуми тоҷик ба ҳақиқат табдил ёфт. Ҷаҳон миллати тоҷикро шинохт, ҷомеаи ҷаҳонӣ бо мо пайваст. Шукӯҳу шаҳомати Тоҷикистон афзуд. Истиқлолият барои мардум як рукни муқаддас аст, азиз аст ва муҳаббаташ дар зеҳну замири мардум абадист. Имрўз мардуми ҷаҳон аз баракати Истиқлол миллатеро бо номи тоҷик ва кишвареро бо номи Тоҷикистон мешиносанд ва эътироф мекунанд.
Истиқлол волотарин ва пурарзиштарин дастоварди давлату миллати сарафрози тоҷик аст. Айёми Истиқлол барои мо имкони воқеӣ фароҳам овард, ки роҳи имрўзу ояндаи миллат ва пешрафти минбаъдаи кишвари азизи хешро ба сўи ҷомеаи демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявӣ интихоб намоем. Истиқлол – чун дастоварди бузурге натиҷаи талошу заҳматҳои фарзандони хештаншиносу ватандўсти мо баҳри амалӣ намудани орзуву ормони ҷовидонаи миллат – эҳёи давлатдории миллии тоҷик аст. Маҳз талошҳои шабонарӯзи фарзандони фарзонаи миллат, ватанпарасту хештаншинос аст, ки Тоҷикистони ҷаннатосо аз нури хуршеди истиқлол дурахши тоза ёфт ва мардуми озодаву сарфарози сарзамини маҳбубу кўҳанбунёд дар партави таъмини амнияту осоиш, рўзгори хушу осуда, аз саодату иқбол ва хушбахтӣ баҳравар бошанд. Истиқлол бузургтарин дастоварди миллати кўҳанбунёди тоҷик дар тӯли ҳазорсолаҳост.
Ифтихори мо зи Истиқлоли мост,
Аз сафои бахту аз иқболи мост.
Соҳибистиқлолу соҳибдавлатем,
Мурғи дунёи фараҳ ҳамболи мост.
Дар айёми соҳибистиқлолии мамлакат асолати худшиносиву худогоҳӣ ва эҳсоси меҳанпарастӣ дар зеҳну афкори мардум тақвият ёфт. Эҳё ва таҷлили ҷашнҳои миллӣ хештаншиносӣ, андешаи пок, афкори созанда ва эҳсоси зебоипарастии мардуми озодаи моро собит месозад. Даврони соҳибистиқлолӣ барои мо таҷлили бемамониати ҷашнҳои зебои мардуми тоҷик, амсоли Меҳргону Сада, Тиргону Наврўзи байналмилалиро фароҳам овард. Дар замони соҳибистиқлолии мамлакат аз файзи насими худшиносӣ асолати таҷлили ҷашнҳои миллӣ аз нав эҳё гардид. Бо шукуҳу шаҳомат таҷлили ҷашни байналмилалии Наврўз дар сатҳи ҷумҳуриявӣ ва Соли нави миллӣ эътироф шуданаш аз файзу баракати истиқлол аст. Зебоиҳои рўзафзуни кишвари хуршедии Тоҷикистон рўз аз рўз меафзояд.
Бунёди нақбҳои Истиқлол, Озодӣ, Шаҳристон ва Хатлон ба эҳёи шохаҳои роҳи бузурги Абрешим мусоидат карда, дар самти ба ҳам пайвастани минтақаҳои мамлакат, бунёду шукуфоии Тоҷикистони воҳид нақши муассир гузошт. Сохтмони шоҳроҳҳои замонавӣ, нақбу пулҳо, ки мамлакати моро ба чандин мамлакатҳои Осиё аз ҷумла Чину Афғонистон, Покистон пайваста, моро ҷониби калонтарин бандарҳои ҷаҳон ва уқёнусҳо мебаранд, Тоҷикистонро ба яке аз давлатҳои транзитии Осиёи Марказӣ табдил дод. Бунёди НБО-и Роғун ва ифтитоҳи агрегати якум ва дуюми он дар таърихи Тоҷикистон ва бурун аз он беҳтарин дастоварди аср унвон гирифт. Ба ифтихори Наврўзи байналмилалӣ дар пойтахти Тоҷикистон Наврўзгоҳи бошукўҳе бунёд ёфта, кохи бузурге қад кашид, ки назирашро таърихи ин сарзамин ёд надорад. Он бо номи Кохи Наврўз шуҳратёр аст! Ҷашнҳои фарҳангӣ: 1100 солагии давлатдории Сомониён, 1150 солагии Одам-уш-шуаро устод Абўабдуллоҳи Рўдакӣ, ҷашнҳои 2500-солагии Истаравшан, 2700-солагии Кўлоби бостон, 1000-солагии «Шоҳнома», 2500-солагии «Авасто», 1310 – солагии Имоми Аъзам, 3000 – солагии Ҳисори Шодмон, 800 – солагии Мир Сайид Алии Ҳамадонӣ, ҷашнҳои ходимони сиёсӣ ва давлатӣ бо мақсади эҳёи худшиносӣ, худогоҳӣ ва ватанпарастӣ баргузор шуданд. Соли 2010 дар Иҷлосияи навбатии 64-уми Маҷлиси умумии Созмони Милали Муттаҳид, таҳти унвони Фарҳанги ҷаҳон, 21 март – Рўзи байналмиллалии Наврўз эълон шуд. Ҷашнҳои миллии Меҳргону Сада эҳё шуданд ва имрўз сокинони Тоҷикистон бо шукўҳу шаҳомат ин идҳои бостониро таҷлил менамоянд. Бо усули меъмории шарқиёна Китобхонаи милли Тоҷикистон, Наврўзгоҳ, Кохи Наврўз, Маҷмааи тандурустии “Истиқлол”, Осорхонаи миллии Тоҷикистон муассисаҳои таълимии замонавӣ ва садҳо муассисаи иҷтимоӣ мавриди истифода қарор гирифт. Аз ҷониби намояндагони ЮНЕСКО ёдгории таърихиву археологии нодир, ёдгории 5500 солагии Саразм ба Феҳристи ёдгориҳои ҷаҳонии аз тарафи ин созмон ҳифзшаванда ворид гашт. Шоҳасари мусиқии халқи тоҷик “Шашмақом” низ ҳамчун намунаи олии санъати мусиқӣ дар сатҳи байналмилалӣ эътироф гардид. Албатта, ин ҳама натиҷаи соҳибистиқлоливу ваҳдати комили ин кишвар аст. Тамоми ин ҳама дастоварду мувафақиятҳо аз нуру сафои истиқлол аст.
Дар сарзамине, ки адолат пойбарҷо ва ваҳдату якдилӣ ҳукмфармост, мардумаш ба тамоми дастоварду комёбӣ шарафёб хоҳанд шуд. Таҷлили ҷашни Истиқлолият гувоҳи фазилати волои хештаншиносист. Дар сарзамини ҷаннатсои Тоҷикистон ҷашни Истиқлолият ба ҷашни васлу иттиҳод, ҷашни хештаншиносиву бедорӣ бадал гардид. Аз чеҳраи мардум метавон дарк кард,ки бори номусу ор бар дўш доранд ва дар шинохти миллат қадамҳои устувор мениҳанд. Навои фараҳу шодӣ дар сарзамине танинандоз аст, ки он ҷо тавҳиду озодӣ ва дўстиву иттиҳод пойбарҷост! Истиқлолияти миллӣ наслро бо асли хеш пайваст. Истиқлолият дар дили ҳар фарди худшинос эҳсоси муҳаббатро нисбат ба Ватан, ба муқаддасоти миллӣ ва фарҳангу оин тақвият бахшид.
Инак, мардуми худшиносу озода чун як панчаи мустахкам бо ҳазорон – ҳазор афроди ватандўсту бедордил, чавонони худшиносу фозил, наврасони хушбахту бахтиёр, ки вучудашон аз меҳру муҳаббати ёру диёр саршор аст, бо нуру сафои хуршеди истиқлол рў ба суи саодату пирўзӣ ва нишотанд! Бигзор кабутари сулҳу озодӣ дар фазои Тоҷикистони озод ҷовидона болу пар афшонад. Олами иқболи халқи тоҷик мусаффову пок ва чун баҳори истиқлол ботаровату муаттар бошад!
Муборак рўзи Истиқлоли тоҷик!
Ҳумоюн бод ин иқболи тоҷик!
Ойгулҷон Давронова, корманди шуъбаи
адабиёти техникӣ ва илмҳои дақиқ.