Қиссаҳои хуб барои бачаҳои хуб. “Мор ва моргир”

Мор ва моргирРўзе буду рўзгоре буд. Як марди моргир буд, ки дар гирифтани мор хеле таҷриба дошт. Кораш ин буд, ки дами ғор рафта дом мегузошт ва маъҷунҳои (моддаҳои ба ҳам омехта аз чанд дору: хамир) хушбў дар он мегузошт ва афсунҳои аҷибу ғариб мехонд, сипас ханҷар ба даст гирифта интизор мешуд, то мор аз сўрох берун ояд. Он вақт мор агар дар дом ҷо мегирифт, ўро ҳабс мекард ва ба корхонаи дорусозӣ ё боғи ҳайвонот бурда мефурўхт, агар ҳам дар дом ҷой намегирифт, морро мекушт ва пўсташро меканду бурда мефурўхт.

Як рўз марди моргир дар саҳрое мори бузурги хушхаттухоле дид ва дунболи он рафт, то хонаи морро бидонад. Баъд, ҷаъбаи маъҷунро дами сўрохи мор гузошта, домро омода кард, то мор барояду ба нияти хўрдани маъҷун ба ҷаъба ворид шавад. Хеле мунтазир нишаст, мор берун наёмад ва моргир ҳам маъҷуни ҷаъбаро иваз мекарду мегуфт:

– Шояд бўйи ин якеро написандад, шояд аз он яке ўро хуштар ояд.

Ҳар замон мехост маъҷуне дигар,
Ҳар нафас мехонд афсуне дигар.

Вале мор дар сўрох набуд. Хонаи мор ду сўрох дошт ва мор аз дари дигар берун рафта, дар канори теппа дар офтоб ҳалқа заду бо худ гуфт:

Бигзор марди моргир он қадар он ҷо интизорӣ бикашад ва афсун бихонад то хаста шавад.

Ногаҳон ҳазрати Исо паёмбар аз он роҳ мегузашт ва марди моргир ўро дида салом гуфту лабханде зад ва ҳазрати Исо ҷавоби саломашро доду аз он ҷо зуд дур шуд. Вақте пушти теппа расид, мор ҳам ба ў салом доду гуфт:

Эй Исо, мебинӣ, ки мардум чӣ қадар содаанд? Ман сесад сол умр ва таҷриба дорам. Ҳоло ин марди сисола омада назди хонаи ман дом гузошта, маъҷун сохта ва хаёл мекунад, ки метавонад бо ин ҳилаҳо маро аз сўрох берун бикашаду бадом бияндозад. Бовар кун, агар дар дасташ ханҷар намебуд, мерафтам ва ўро аз мор гирифтан пушаймон мекардам.

Ҳазрати Исо хандиду гуфт:

Ҳар кас ҳар коре дорад, ў ҳам дилаш ба ин кор хуш аст, вале ту хуб эҳтиёт мекардаӣ!

Исо рафту коре, ки дошт ба анҷом расонид ва аз ҳамон роҳ баргашт. Вақте баргашт, дид мор дар ҷойи аввалааш нест ва моргир ҳам халтаи чармиашро ба дўш андохта омодаи рафтан аст.

Исо аз моргир пурсид:

– Хуб, чӣ кор кардӣ?

Моргир гуфт:

– Ўро гирифтам, даруни ҷабъа аст.

Исо омад наздики ҷабъа ва дид мор аз панҷара берунро нигоҳ мекунад.

Пурсид:

Бо он ҳама таҷрибаю зиракӣ, ки доштӣ, ниҳоят гирифтор шудӣ? Ҳоло ман ҳам наметавонам ба ў чизе бигўям. Мор гирифтан гуноҳ нест, ки ман ўро сарзаниш кунам, вале ту ки маъҷуну домро медонистию мешинохтӣ!

Мор гуфт:

Эӣ Исо, ман тамоми бўйи маъҷунҳо ва тамоми домҳоро мешиносам. Моргир маро бо маъҷуну дом нагирифт.

Исо пурсид:

– Пас чӣ тавр гирифт?

Мор гуфт:

– Бо чизе, ки ба кори некон монандӣ дошт.

Исо пурсид:

– Яъне чӣ?

Мор гуфт:

Яъне вақте моргир фаҳмид, ман бо маъҷуну дом фиреб намехўрам, нақшаашро иваз кард ва ман намедонистам. Ман рафтам дар хона хобидам, баъд садои дуоро шунидам. Моргир маъҷунро дур карда ва дами дари хонаро хошоки сабз рехта буд, домро пушти он пинҳон карда буд ва шуруъ карда буд ба дуо хондан. Дар дуои ў номи Худо бисёр баён мешуд, инчунин аз обу сабза, хушию хушбахтӣ ва сафою имон дар дуояш пайғомҳо буд. Ман хаёл кардам, ки моргир рафтааст ва як каси дигар монанди шумо дар ин ҷо дуо мехонад ва ин сабаб шуд, ки бо сафою садоқат худро дар дом андохтаму гирифтор шудам. Бовар кун, ин ҳиларо надида будам. Ман бо номи Худо гирифтор шудам.

Исо гуфт:

Бале дунё ҳамин тавр аст, бисёр мешавад, ки марди ҳилагар аз ҳақ сухан мегўяд, то ноҳақ бигирад ва фиреби худро ба номи Худо низ ҳамроҳ мекунад. Бояд ҳушёр буд, марди ҳақро шинохт. Ҳоло, агар ман туро бихараму озод кунам, ваъда медиҳӣ, ки дигар ҳаргиз ба касе озор намерасонӣ ва ҳеҷ касеро неш намезанӣ?

Мор гуфт:

Наметавонам ваъда бидиҳам, кори ман газидан аст. Охираш ҳам агар дубора фиреби якеи дигарро ҳам ки нахўрам, як рўз дар сўрох мемирам. Ҳоло ки ба номи Худо гирифтор шудаам, беҳтар аст бурда аз вуҷудам барои мардум истифода кунанд. Шояд Худо гуноҳонамро бахшад.

Исо гуфт:

Бале, мор заҳрашро барои мардумозорӣ ба кор мебарад, аммо марди донишманд морро мехараду аз заҳраш доруи шифобахше месозад ва ин беҳтар аст.

Аз китоби маҳдии Озарияздӣ “Қиссаҳои хуб барои бачаҳои хуб” (Аз осори Фаридуддини Аттор). Душанбе “Ирфон”, 2024.

Хоҳишмандон ин китобро метавонанд дар толори хониши шуъбаи адабиёти кӯдакон ва наврасон бихонанд.

Таҳияи Зарина Зиёвуддинова, корманди шуъбаи адабиёти кӯдакон ва наврасон.