Сарсухани Шоири халқии Тоҷикистон Фарзона ба китоби Сабур Носиров “Аз кӯлбори умр”

ДАРАХТИ ШОДОБ (Сарсухани устод)

Чун ба ин байти машҳури Мавлонои Балх;

Дӣ шайх бо чароғ ҳамегашт гирди шаҳр,
К-аз деву дад малуламу Инсонам орзуст, –

меандешем, як вожаи бузург дар зеҳнамон таҷалло мекунад: вожаи Инсон. Он инсони комили ормонӣ, ки муҷассамаи хубии дунё ва накӯтарин сунъи Худост, ба ҳадде нодиру кампайдост, ки бузургони адабу ирфони мо тӯли ҳазорсолаҳо ба ҷустуҷӯи ӯ раҳ бурдаанд. Ва аммо дар тасаввуру пиндори мову шумо одамони муосир Инсон кист?

Дар андешаи ман, инсони воқеӣ касест, ки азамати маънавияш ҳамагонро тасхир мекунад. Муҳим нест, ки ин нафари некӯманиш нобиға бошад ё зӯфунун, муҳим нест, ки дар ҷомеа соҳиби ҷоҳу манзалат бошаду мақоми рафеъ. Муҳим ин аст, ки шоистатарину боистатарин фазоил дар хилқати мунаввари ӯ маҷмӯа шуда бошанд. Аз ин дидгоҳи қазоват, дар ин дунёи азиммасоҳат андак нафароне ҳастанд, ки бо хулқи муҳассану одамияти расо ба меъёрҳову иёрҳои суннатии пиндори мо наздик бошанд.

Шоир ва муҳаққиқи арҷманд Сабур Носировро ман дар ҳалқаи инсонҳои асил мебинам. Собиқаи ошноии мо хеле кам аст, аммо дар ҳамин фурсату муҳлати кӯтоҳ ҳам ман дарёфтам, ки Ҷаҳондори Корсоз ба ин бародари шариф бунияти тобандаи мунир армуғон додааст ва ҳар тасмиму иқдоме, ки пеш мегиранд, мӯҳри накӯӣ дорад. Бародари иззатманд зиндагии худро ба пажӯҳиши масоили адабӣ эҳдо кардаанд, аммо чанд соли охир мебинем, ки бо рағбати бузург ба офариниши шеър низ пардохтаанд ва ҳуруфи дили худро дар авзони муҳаббат мавзун мекунанд: дар авзони ашқи Ватан, меҳри бемунтаҳои ёру диёр, дар авзони ёдҳои беғуруби падару модару хоҳару писар (Сиёвуш), дар авзони нағамоти ҷӯйборони Сангистони Фалғар, дар авзони виқори Қуллаҳову сафои чашмасори гулоғӯши русто, дар авзони ҳузури азизоне, ки зиндагонии шоирро фурӯғ мебахшанд. Ва Илоҳо ин саодати офариниш мустадом бод.

Ҳоло, ки зиндагонии ин дӯсти фарҳехтаи мо ба як марҳалаи тоза мерасад, аз Фариди Ҷаҳондор мехоҳем, ки фақат бо чашми марҳамату иноят ба эшону бастагонашон нигарад ва боз ҳам фурсатҳои мадид бахшад: барои таълифи осори мондагор, барои офариниши Шеър, Зебоӣ, Некӣ… Ин байти равшани Сабур Носир таманнономаи дили мову шумо, ба унвони ин дӯсти пурҳунар аст:

Ниҳоли умри ту шодоб бошад,
Ҳамеша решааш дар об бошад!

Фарзона, Шоири халқии Тоҷикистон

Китоби Сабур Носиров “Аз кӯлбори умр” мунтахаби мақола ва ашъори дар солҳои мухталиф навиштаи ишон ва меҳрномаҳои дӯстон буда, ба муносибати 60-солагии муаллиф ба табъ расидааст. Хонандагон ҳоло имкон доранд онро дар Китобхонаи миллӣ мутолиа кунанд.

Фарзона Шарифова
мутахассиси шуъбаи
мукаммалгардонии фонд.