Шарҳе дар ҳошияи суханронии Эмомалӣ Раҳмон дар мулоқот бо фаъолон, намояндагони ҷомеа ва ходимони дини кишвар

Монографияи Р. Ҳ. Раҳимзода “Муҳиммияти мулоқоти Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон бо фаъолон, намояндагони ҷомеа ва ходимони дини кишвар”, ки ба тозагӣ интишор ёфт, муҳтавои баромади пурмазмуну пурмуҳтавои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро ҳангоми мулоқот бо намояндагони ҷомеа, олимону донишмандон, фаъолон ва ходимони дини кишвар дар арафаи фарорасии моҳи мубораки Рамазон 9 марти соли 2024 дар «Кохи Ваҳдат»-ро дар бар мегирад.

Муаллиф дар муқаддимаи китоб менависад:
Мулоқоти Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон  9 марти соли 2024 бо фаъолон, намояндагони ҷомеа ва ходимони дини кишвар дар як давраи ҳассоси воқеаҳои сиёсии дунё, нооромии вазъи ҷомеа вобаста ба бархурди муносибатҳои геополитикӣ ва афзоиши зуҳуроти тероризиму экстремизм баргузор гардид.
Зимни мулоқот  Президенти кишвар нигаронии худро аз дур рафтан аз ҳақиқати ислом, аз аслу моҳияти дини мубини ислом, дар сатҳи зарурӣ дарк намудани арзишҳои инсонпарваронаи он, баъзан ба хуруфоту зиёдаравӣ майл кардани бархе аз шаҳрвандон изҳор намуда, муносибати давлатро нисбат ба дину оиндорӣ ва омилҳои пайдо гардидани падидаҳои терроризм ва ифротгароию тундгароӣ  равшан сохтанд.
Бори аввал нест, ки Сарвари давлати тоҷикон аз минбарҳои баланд ва бонуфуз ба мардуми Тоҷикистон, инчунин ҷаҳониён таъкид менамоянд, ки асоси дини мубини ислом тарбия, ахлоқи нек ва хираду заковати инсонӣ буда, он ба терроризму экстремизм ҳеҷ рабте надорад.
Сӯиистифода аз дини ислом, ки дар солҳои охир аз тарафи гурӯҳҳои ифротгаро ҳамчун василаи фишор, баамалбарории ҳадафҳои нопок ва душманона роҳандозӣ мешавад, Сарвари давлати Тоҷикистонро нагузошт, ки нисбат ба таҳқиру бадномкунии ин дини муқаддас хомӯш бошанд. Зеро 99 фоизи аҳолии Тоҷикистон мусулмон мебошанд.
Пешвои миллат ба хотири бархӯрдор будани мусулмон аз ҳидоятҳои неки дини ислом барои мардум тамоми шароиту имкониятҳоро фароҳам овардаанд. Аз ҷумла, бо ташаббус ва иқдоми хайрхоҳонаи Сарвари давлат айни замон дар пойтахти кишвар яке аз калонтарин масҷидҳо дар Осиёи Марказӣ сохта ба истифода дода шудааст. Ё ин ки, дар таърихи давлатдории тоҷикон бо ибтикор ва иқдоми Пешвои миллат бори аввал китоби Қуръон бо забони тоҷикӣ се маротиба нашр гардид, ки аз таваҷҷуҳ, ғамхорӣ ва арҷгузории хоссаи Сарвари давлат ба дини мубини ислом шаҳодат медиҳад.

Қайд намудан бамаврид аст, ки Пешвои миллат чор маротиба ба Арабистони Саудӣ сафар намуда, ҳангоми ворид шудан ба дохили Каъба аввалан ба хотири амният ва субботу оромии мардуми Тоҷикистон даст ба дуо бардоштанд, то давлат ва халқи моро аз ҳама офатҳо ва таҳдиду хатарҳо эмин  нигоҳ дошта, ба ин миллати соҳибтамаддун обрӯ ва шуҳрати абадӣ ато намояд.
Хизматҳои шоиставу арзандаи Пешвои миллат боиси он гардид, ки Сарвари давлат ба Феҳристи «500 мусулмони бонуфузи ҷаҳон», ки Маркази салтанатии тадқиқоти стратегии исломӣ дар Уммон нашр намуд, шомил гарданд.
Пешвои миллат дӯст доштани Ватан, фарҳангу тамаддуни ориёӣ, эҳтироми хосса гузоштан ба мазҳаби «ҳанафӣ» ва урфу одати миллати тамаддунофари тоҷикро яке аз рукнҳои асосии муқовимат ба ифротгароиву хуруфотпарастӣ ва бегонапарастиву ҷаҳолатпешагӣ арзёбӣ намудаанд. Зеро ифротгароӣ дар тӯли ҳазорсолаҳо зери пардаи равияҳои гуногуни динӣ- мазҳабӣ бар дӯши халқу миллатҳои мухталифи дунё ҳамчун анбӯҳи маломатбор буд.
Тавре худи Пешвои миллат қайд менамоянд, баъзе мусулмонони мо то имрӯз аз афкору андешаи мазҳаби ҳанафӣ, ки мардуми мо ба он эътиқод доранду арҷ мегузоранд ва дар ҷаҳони ислом онро ҳамчун мазҳабе, ки инсонҳоро ба баробарӣ, дӯстиву рафоқат, қадри ҳамдигар донистан ва таълиму тарбия даъват менамояд, бехабар ҳастанд. Маҳз ҳамин бехабарӣ аз исломи воқеӣ, дониши кофӣ надоштан, тафриқаандозию ҳуруфотпарастӣ, ба равияҳои гуногун пайвастан ва ҷоҳилона рафтор кардан аз  ҷониби чунин тоифа яке аз сабабҳои сар задани ҷанги шаҳрвандӣ дар қаламравӣ ҷумҳурӣ гардид.

Ёдовар шудан аз уламои дини ислом, рӯй овардан ба осори Имоми Аъзам, арҷгузорӣ ба ӯ боиси ифтихор аст, ки аз бузургтарин имоми аҳли суннат ва ҷамоат аз табааи форс ба шумор рафта, бо таълимоти худ дар олами ислом мавқеи баландро соҳиб гардидааст.

Мақсад аз таълимоти ахлоқии Имоми Аъзам ин омӯзиши мавзӯи адлу инсоф, кору амали нек, покизагию поксириштӣ, эҳтироми падару модар ва шахсони калонсол, тарбияи дурусти фарзанд, ҳуқуқ муносибатҳои оилавӣ, мақоми зан, қаноатпешагӣ, муоширату муносибати хуб ва амсоли инҳо роҳнамо ба сӯйи рӯзгори осоишта ва солим мебошад.

Таърих гувоҳӣ медиҳад, ки дар дини насронӣ низ ифротгароии динӣ- мазҳабӣ  ҳангоми ҷунбишҳои модернистии протестант (яке аз ҷараёнҳои дохилии равия католикӣ) рӯйи кор омада буд. Протестантҳо, чун «салафиён»- и имрӯза, зарурати фаҳмиши таҳтуллафзии Китоби Муқаддаси худро талқин мекарданд, вале азбаски дар марҳилаҳои гуногуни таҳаввулоти ҷамъиятӣ ва бархурди манфиатҳои шуури инсонӣ матнҳои муқаддасро ба таври гуногун қабул мекард, ба вуҷуд омадани ихтилофи назарҳои эътиқодӣ ногузир буд.

Инчунин таърих гувоҳи ҳазорҳо ҳаводиси номатлуби иҷтимоӣ мебошад, ки инсоният дар асоси ангезаҳои динӣ- мазҳабӣ ба хушунат ва ҷабру зулми гушношунид рӯбарӯ гардидааст. Имрӯз чунин иқтилофоти ақидаӣ дар зери ниқоби тафаккури ифротии «салафия-ваҳҳобия» арзи ҳастӣ карда бархе аз абарқудратҳои  ҷаҳонӣ ва минтақавӣ мутаассибони диниро бо мақсади ҳифз намудани манофеи геополитикии худ дар Шарқи Наздик, Ќавкоз ва Осиёи Миёна хеле “моҳирона” истифода бурда истодаанд. Инро бояд ҳар як фарди солимақли ҷомеа дарк кунад, хулосаи дуруст барорад ва мувофиқ ба он амал намояд.

Аз ин ҷост, ки Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳанӯз 21 декабри соли 2021 дар Паёми худ ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон иброз доштанд, ки: «Дар оғози солҳои навадуми асри гузашта- замоне ки давлати соҳибистиқлоли мо аввалин қадамҳои худро мегузошт, Тоҷикистон бо фитнаву дасисаи нерӯҳои ифротгарои дохилӣ ва хориҷии онҳо ба  гирдоби мухолифати шадиди сиёсӣ ва баъдан ба оташи ҷанги таҳмили шаҳрвандӣ кашида шуд, ки  он боиси қурбониҳои зиёди ҷонӣ ва хисороти бузурги моддиву маънавӣ гардид».

Дар паёмҳои қаблии худ низ Сарвари давлат аз рақобатҳои носолими бархе аз кишварҳо, ки «боиси бархурдӣ манофеи абарқудратҳо барои аз нав тақсим кардани ҷаҳон гардидааст», изҳори нигаронӣ намуда, мунтазам мардуми шарифи Тоҷикистонро ба ҳушёриву зиракии сиёсӣ, эҳтиром гузоштан ба таъриху  тамаддуни аҷдодӣ ва ҳифз намудани сулҳу ваҳдати миллӣ даъват менамоянд.

Дар ин лаҳзаҳои тақдирсози таърихӣ танҳо матонату мардонагӣ, ватандӯстиву меҳанпарастӣ, эҳтиром гузоштан ба фарҳанги миллӣ, дарк кардани тамаддун, баҳравар шудан аз таълимоти дунявӣ ва арзишҳои умумиэътирофшудаи башарӣ метавонанд кишвари азизамонро аз ин хатарҳои замон эмин доранд.

Монографияи мазкур маҳз ба хотири дар сатҳи зарурӣ аз худ кардани ҳидоятҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар мулоқоти худ бо фаъолон, намояндагони ҷомеа ва ходимони дини кишвар таълиф гардида, дар он мазмуну муҳтавои:

• дастовардҳои Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон дар соҳаи дин ва таъмини амнияти миллӣ:
• ба ҳам бархӯрдани манфиатҳои абарқудратҳо, инчунин таълимоти ғайриқонунии динӣ ҳамчун сабабҳои асосии пайдоиши экстремизм ва терроризм;
• аҳамияти омӯзиши арзишҳои дини ислом ва нақши онҳо дар таъмини амният, сулҳу субот ва рушди ҷомеаи мутамаддин:
• таҳаммулпазирӣ, инсондӯстӣ, раҳму шафқат, одобу ахлоқи муҳсинӣ ва ғайра аз нигоҳи фарҳанги исломӣ:
• муҳаббат ба Ватан аз гӯшаи имондорист;
• бегонапарастӣ дар тарзи либоспӯшӣ;
• хатарҳои муосири экстремизми динӣ;
• мактаб манбаи рушди ақлонии инсонӣ;
• сиёсати давлат дар самти ба Ватан баргардонидани ҷавонони гумроҳшуда ба таври соддаву равон тавсиф гардидаанд.

  Таҳияи Масрура Мирзоҳасанова,
   мутахассиси пешбари
  Медиатекаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон.