Тафреҳ. Ду шеъри хуб аз Нависандаи халқии Тоҷикистон Гурез Сафар

Шоми дарози дарди мо ҳеч саҳар намешавад,

Оҳ, ки мемурам зи ғам, ёр хабар намешавад.

Лутф кунам ҳазор ман, ҷабр кунад ҳазор ӯ,

Хулқи ба шир омада, ҳеч дигар намешавад.

То нагирифт ҳар писар аз падараш дуои хайр,

Ҷон биканад, ба зиндагӣ марди сафар намешавад.

Ҳеч навои дилкаше гарчи бувад ба ҷон хуше,

Ҷонасареву ҷоннавози гӯши кар намешавад.

Хокбасар, чӣ мехӯрӣ тоҷбасар шудан ҳавас,

Хокбасар яқин бувад, тоҷбасар намешавад.

*****     *****     *****

Бо касе коре надорам, аз пайи кори худам,

Айби худ бар кас накардам бор ҷуз бори худам.

Рӯзи борон дастаи чатрам ба дасти кас мабод,

Дасти ман нашкаставу худ чатрбардори худам.

Гарчи як умри сарам хӯрдам ғами ғамдорҳо,

Чун ба ғам монам, манам танҳо, ки ғамхори худам.

Кай гузорам як қадам аз ҷо ба амри дигарон,

Соҳиби андешаву гуфтору рафтори худам.

Додаӣ озор морову ба роҳат мондаӣ,

Беҳ шуморам аз чунин роҳат ҳар озори худам.

Ошиқиҳоят ба молу зар надорад интиҳо,

Ман вале ошиқ ба килку ҳусни ашъори худам.