Адабиёти ҷаҳон. Ду шеъри хуб аз Қайсин Қулиев

Раҳи ман рӯзафзун буд мушкил,

Расонам то муродамро ба сомон,

Гаҳе оташ шудам ман, гоҳ оҳан,

Гаҳе чаккуш шудам ман, гоҳ сандон.

*** *****    ******

Гаҳе сайду гаҳе саёд будам,

Ҳазорон нақш аз худ офаридам,

Гаҳе мурғи қафас будам, вале гаҳ

Чу мурғи раста аз доме паридам.

*** *****    ******

Гар умеди бузурге дорад инсон,

Раҳи ӯ рӯзафзун мушкил ояд.

Фақат андар гумони кӯрчашмон

Ба бино роҳ осон менамояд.

*** *****    ******

Вақти он аст, эй бадандешон,

Аз дарахтон сабақ биомӯзед,

Баски онҳо ба фасли тобистон,

Бор оранду соя андозанд.

*** *****    ******

Меваҳо пухта, шохҳо сархам

Бӯи хуршеду хок дар онҳост,

Ибрате аз дарахтҳо гиред,

Эй тиҳимағзҳои сарафроз!

*** *****    ******

Рӯи мо сурх гардад аз гармӣ,

Чу нишинем давраи гулхан,

Ибрате аз дарахтҳо гиред,

Эй шумо, зотҳои бефарҳанг!

*** *****    ******

Ҳар куҷое назар наандозӣ,

Хоҳ бар дашт, хоҳ бар дарё,

Ҳар ки хунсард бошад ар, гӯянд

Ҷои дил санг будааст ӯро.

*** *****    ******

Лек бисёр дидаем охир

Санги чахмоқро шарорафшон.

Гоҳ аз санг ҳам сабақ гиред,

Эй шумо сардхуну бедардон!

Тарҷимаи ЛОИҚ ШЕРАЛӢ

Манбаъ: “САДОИ ШАРҚ” соли 1968, №6

Таҳияи Башира Умарова,
мутахассис пешбари
шуъбаи матбуоти даврӣ.