Абёте аз Нисории Табрезӣ

Аз шуарои замони шоҳ Таҳмосби мағфури мозист ва то замони шоҳ Аббоси мозӣ дар ҳаёт буда. Ашъори хуб аз вай бар забонҳост.

Ин абёт ўрост:

                           Камтар аз парвонае дар ҷонсупорӣ нестам,

                        Гар насозам ҷон нисори ў, Нисорӣ нестам.

                       Раҳм бар ман мекунад душман, такаллуф бартараф,

                        Ман ҳарифи ин қадар беэътиборӣ нестам.

                        Бо вуҷуди он ки медонам, нахоҳӣ омадан,

                        Баски муштоқи туам, бе интизорӣ нестам.

                                                               ***

 

                        Мурдам туро надидаву хоҳам набинамат,

                        Дар ҳашр низ, то нашавӣ шармсори ман.

                                                           ***

                       Коре макун, ки худ ба худ  охир хиҷил шавӣ,

                        Ҳар гаҳ, ки ёд орӣ, аз он мунфаил шавӣ.

                        Ҳусн асту бас ҳунар, ба ҳамин дил манеҳ, ки ту

                        Пайванди порасозу муҳаббатгусил шавӣ.

                        Бастам лаб аз ҳадиси насиҳат, чӣ лозим аст

                        Гуфтан ҳикояте, ки ту озурдадил шавӣ.

                                                           ***

                        Андак истиғнои ў ушшоқро дилхун кунад,

                        Гар ба қадри ҳусн истиғно кунад, кас чун кунад?

                                                           ***

                        Эй дил, бинол, чун ситам аз ёр дидаӣ,

                        Манъат намекунад касе, озор дидаӣ.

                                                           ***
Ғам намегардид ҳаргиз гирди ман,

Гар зи ман меёфт хуниндилтаре.

Ин байт ҳам ба номи вай ва ҳам ба номи Мавлоно Шараф Ҷаҳони Қазвинӣ ба назар расида:

                        Ниҳон аз ў ба рухаш доштам тамошое,

                        Назар ба ҷониби ман кард, шармсор шудам.

Аз китоби  Волаи Доғистонӣ “Риёз-уш-шуаро”. Қисми 4. Душанбе, “Паёми ошно”, соли 2019