Ҳар фасли сол зебогии ба худ хос дорад. Аз ҷумла зимистон низ. Ҳарчанд солҳои охир мо барфи онро пазмон мешавем, вале чун меборад, он пазмониро мебарад. Зеби зимистон барфи он аст, чунонки зеби баҳор борону гулу сабзаи он аст. Зеби зимистон бистари барфии замин аст, ки барои кӯдакону наврасон шодии беҳад меорад. Ва ин тифлонанд, ки ҳамасола омад-омади онро интизорӣ мекашанд. Вале ихтиёри табиат на дар дасти инсон аст. Мо наметавонем барфро гӯем бибору он борад ва боронро бигӯем исту он қарор гирад. Вале зимистонро ҳам мисли баҳор пазмон мешавем.

             Сада то асрҳои Х-ХI ҳар сол ҷашн гирифта мешуд, лекин баътар, тадриҷан аз байн рафт. Боиси ифтихор аст, ки ба шарофати соҳибистиқлолӣ анъанаву суннатҳо ва ҷашнҳои миллии мардуми куҳанбунёди мо эҳё гардида арҷгузорӣ ба онҳо сол ба сол зиёд шуда истодааст. Имрўз ҷашнҳои мо, ки аз қаъри асрҳо ба замони мо расидаанд, ҳоло дар сатҳи давлатӣ бо шукўҳу шаҳомат таҷлил мегарданд. Ҷашни Сада ҳамчун ифодаи пайванди зиндагии инсонҳо бо табиат, давраи омодагӣ ба истиқболи баҳор ва Наврўз инчунин давраи ниҳолшинонӣ тайёрӣ ба киштукори баҳорӣ ва дигар корҳои кишоварзӣ мебошад.

Охири соли гузашта Шӯрои Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон рӯзноманигори шинохтаи кишвар Саломиддин Мирзораҳматовро ба узвияти худ пазируфт. Шояд дар таърихи Иттифоқ ин гуна рӯйдодҳо камназир бошанд, ки касонро ба ғоибашон ба узвият мепазиранд ва ин нишони қадршиносӣ аз заҳамоти пайвастаи Саломаиддин Мирзораҳматов аст, ки ин шабу рӯ беҳтару хубтар аз дигарон бори заҳмати чеҳранигории