Дух...тараки ман!
Ҳоло шаби Мелод аст. Ҳамаи сарбозони мусаллаҳи қалъаи кӯчаки ман хуфтаанд. Бародари ту, хоҳари ту хобидаанд. Ҳатто модарат ҳам акнун хоб аст. Ман вақте, ки ба ин ҳуҷраи нимаравшан мегузаштам, қариб буд онҳоро бедор кунам. Ту чи қадр дурӣ аз ман! Вале бигзор кӯр шавам, агар тасвири ту ҳамеша дар баробари чашмони ман набошад. Сурати ту ин ҷост, рӯйи миз, ин ҷост, наздики дили ман. Аммо ту куҷоӣ? Он ҷо, дар Пориси афсонавӣ, рӯйи саҳнаи пуршукӯҳи театр дар

Китобдори собиқадор Ҷӯрабой Раҷабов Библиографияи монорафии академик Лутфуллозодаро таҳия ва чоп кард. Ин китобнома зери назари доктори илмҳои педагогӣ,  академики Академияи Таҳсилоти Тоҷикистон,  профессор Ф. Шарифзода интишор ёфт, муҳррири масъул доктори илмҳои педагогӣ,  профессор С. Сулаймонӣ мебошад.

Дар осорнома фаъолиятҳои илмии академик Муҳаммад Лутфуллозода  то 1 июни соли 2017 мавриди баррасӣ қарор гирифтааст ва кўшиш ба харҷ дода шудааст, ки кулли маводи воридгардида тибқи меъёрҳои пазируфташуда таҳия гарданд.

Доғмонӣ дар замонҳои қадим усули маъмули муолиҷа буд. Табибони халқӣ имрӯз аз баъзе унсурҳои он истифода мебаранд. Дар тибби муосир тарзи нави доғмонӣ – термокоаагулятсия мавҷуд аст, ки бо истифода аз барқ сурат мегирад.

Доғмонӣ, доғниҳӣ, доғсузӣ, яке аз усулҳои табобат дар тибби қадим. Доғмонӣ барои боздоштани паҳншавии фасод, қавӣ гардондани андоми

Садриддин Айнӣ дар асарҳои худ ҳар ду калима (ҳам самоворхона ва ҳам чойхонаро ба кор бурда, зимнан ишорат намудаанд, ки «дар раставу бозорҳо ва чойхонаҳо ҳофизон сурудхонӣ менамуданд ва дар баъзе ҷойҳо қиссахонӣ мешуд».         Дар охири асри XIX ва нимаи аввали асри XX дар чойхонаҳои баъзе шаҳрҳо шоҳномахонӣ, қиссахонӣ ва қиссгўӣ аз китобҳои «Шоҳнома», «Барзунома», «Абумуслимнома», «Чор дарвеш», «Ҷомеъ-ул-