“Ҳамсояҳо”-и Гулсифат Шаҳидӣ  як повести хеле хонданиест, ҳарчанд он ба сони ҳикояҳои ҷудогона корбаст шудааст. Вале ба назар мерасад муаллиф сарнавишти ҳамсояҳои қаҳрамони худро дар як маҳалли маҳдуд ба ҳам овардааст. Ва мутолиаи китоб он нуктаро дар зеҳн рушан мекунад, ки дар ҳамин як маҳалла драммаи басо тезутунди зиндагӣ мегузарад. Сарнавишти ҳар ҳамсоя ба сари худ хонданист ва ин сарнавишт дар тасвири адиб аз ҳам ҷудо нест.

    “Одамӣ  аз  замоне  ба тамаддун  расид, худро  ва Худоро  бишнохт, ба фарқу қадри  суду зиён ,неку  бад, сиёҳу  сафед  расид,аз олами  вуҳуш  гусаста, ба олами  инсонӣ  пайваст, ҳамеша ниёз ба

 Шуъбаи кўдакон ва наврасони Китобхонаи миллии Тоҷикистон пайи ҷалби наврасону кӯдакон ба мутолеаи китоб барои онҳое, ки имрӯзҳо вориди толори хониши ин Шуъба мешаванд, як сислсила чорабиниҳоро тарҳрезӣ кардаву ба роҳ меандозд.  Яке аз ин тадбирҳо дар ҳамкорӣ бо ТВ “Баҳористон” сабти барномаи «Адибони наврас» мебошад.

   Шумораи навбатии ин барнома бо ширкати адиби ширинбаёни кӯдакон, мудири шуъбаи кўдакони Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон Азизи Азиз сабт гардид. Ин аслан як маҳфилест, ки дар он эҷодиёти наврасону кӯдакон барарсӣ мешавад ва моҳе як м аротиба доир мегардад. 

   Ин филм аз рўи повести маълуми Нависандаи халқии Тоҷикистон Фотеҳ Ниёзӣ «Духтари ҳамсоя» буда, сенарияшро  худи коргардон Анвар Тўраев навиштааст.    Филми «Духтари сеюм» (наворбардор А. Мансуров, бастакор Саид Ҳамроев) қиссаи қариб сисолаи ҳаёти як устокулолро таҳлил мекунад.

  Барои касони аз урфу одатҳои мардум Осиёи Марказӣ  хабардор аслан худи филм як маънии драмавӣ дорад.

    Қаҳрамони асосии филм – устокулоли Мухтор ба маънии ҳаёти нав нарасида, бартариҳои меҳнати муштараконаи артелро нафаҳмида, аз ҳамкасбону рафиқон ҷудоӣ варзида, маҳсули ҳунарашро ба бозор мекашад. Устои боҳунар розӣ нест, ки асрори нодири ҳунарашро ба ҷавонон ёд диҳад. Ягона орзуи ў писардоршавист, то дари асрори ниҳони ҳунарашро фақат ба писараш – вориси ному молу ҳунараш – бикушояд. 

   Норбибӣ, зани усто, дар ҳаёти умраш ду духтар ёфт. Акнун ба 

   Аз гуле ба номи Хиромон, ки як баҳор оварду як баҳор буд, аммо накҳаташ монд дар баҳорон.

   Китобе, ки мехоҳем дар борааш нақл кунем, “Духтари баҳор” ном дорад, ки соли 2018 дар чопхонаи “Истиқбол” тоҷикиву русӣ ва бо ороиши хеле зебо чоп шудааст. Китоб аз ҳаёти хеле кўтоҳ, вале пурмазмуни духтараке бо номи Хиромон ҳикоят мекунад. Вай ҳамагӣ чаҳордаҳ сол умр дид, аммо дар ин умри кўтоҳ тавонист азизу  маҳбуб бошад. Ҳатто дар хориҷи кишвар – дар Аврупою, Амрико шахсоне ҳастанд, ки ўро медонанд ва ба заковати ў аҳсант мехонанд.

   Хиромон бо истеъдоди худододаш назаргоҳи дидаҳо гашт.

   Мирзо Боқӣ - шоири маъруф, файласуф, мутарҷими борикназар, инсони камназир дирӯз дар манзилаш воқеъ дар шаҳри Душанбе аз олам рафт. Шоире буд хиёбонгард, ҳамеша ӯро метавонистӣ дар хиёбони Рӯдакӣ ғарқи андешаву тафаккур бубинӣ. Шеърҳояш мазмуни фалсафӣ доранд, ашъораш бо назму наср омехтаанд. Ҳикоя ҳам гуфта, вале мисли он ки шеъреро ҳикоя кардааст. Андешаҳои фалсафии худро дар ду ҷилди китоби калонҳаҷми “Ҷовидоннома” ҷой додааст. Шоирест, ки ҳоло ҳам дур аз назари нақди адабӣ мондааст.

   МИРЗО БОҚӢ шоир ва нависандаи тоҷик 19 декабри соли 1944 

   Баъд аз таътили тобистона, дақиқан дар моҳи аввали хониш шуъбаи кӯдакон ва наврасони Китобхонаи миллии Тоҷикистон, маҳфили ҳамешагии худро «Ҳамешабаҳор»-ро бори дигар пешкаши  ҳаводорон ва дӯстдорони шеъру сухан намуд. Хотирасон мешавад, ки маҳфили «Ҳамешабаҳор» давоми ҳар ҳафта, рӯзҳои чоршанбе соати 14⁰⁰ дар назди шуъбаи кӯдакон ва наврасон баргузор мешавад. Гуфта мешавад, ки маҳфили мазкур барои навқаламон ва эҷодкорон муфид буда,